on się przestraszył.

Wyjęła iPoda z plecaka i podłączyła do wieży stereo, własności Trishy. Muzyka huknęła
66. Więcej nie widział.
69
podejrzliwość, uścisk jej ręki był słaby, niepewny.
biedaczka.
wytrwałości i determinacji. Nie na darmo rzuciłam palenie.
komórki. – Na wypadek, gdyby przypomniało ci się coś jeszcze. – Wręczył jej arkusik;
wówczas u boku załamanej córki i patrzył, jak trumna z ciałem Jennifer znika w grobie.
Pocą mi się dłonie.
Odpowiedział jej głuchy, zmysłowy śmiech. Jennifer. Pierwsza miłość Bentza.
- A teraz - powiedziała do Caitlyn - najprzyjemniejsza część. Atropos przetnie nić. - Długimi nożyczkami chirurgicznymi przecięła czerwono-czarny sznurek. Caitlyn znów udało się poruszyć jednym palcem. Z dużym trudem. - Świetnie - powiedziała Amanda, odłożyła nożyczki na biurko i odwróciła się w stronę groteskowego drzewa. - Wkrótce dołączysz do pozostałych. Nie, jeśli ja wkroczę do akcji! W głowie zabrzmiał jej głos Kelly. Rusz tą pieprzoną ręką, Caitlyn! Chwyć za nożyczki! Caitlyn napięła mięśnie i przesunęła powoli rękę. Amanda stała odwrócona do niej plecami. Najwyraźniej myślała, że Caitlyn nie jest w stanie się ruszyć, nie zauważyła też, że Hannah podpełzła powoli w jej stronę. Na tyle blisko, że Amanda mogłaby się o nią potknąć przez nieuwagę. - Co robisz? - zapytała nagle, patrząc na Hannah. - Nic do ciebie nie dociera. Chyba muszę dać ci nauczkę. - Sięgnęła po nożyczki i podniosła je szybkim ruchem. - Może powinnam ci pokazać, co się stało z Joshem? Hannah potrząsnęła głową i zaczęła odsuwać się w panice. - Wykrwawił się na śmierć, po kropelce. - Hannah skuliła się za biurkiem. Nad nią leżała Caitlyn. Amanda pochyliła się, ale nie rozwiązała Hannah rąk, nie sięgnęła do jej nadgarstków, chwyciła ją za włosy i szarpnęła, odsłaniając szyję. O Boże! Pistolet! Gdzie jest ten cholerny pistolet Charlesa? Caitlyn rozglądała się w popłochu, zobaczyła go w rogu brezentowej płachty, rozpaczliwie daleko. Nie da rady go szybko podnieść. Narkotyk przestawał działać, ale bardzo powoli. Wciąż nie była w stanie się ruszyć. Pokiwała delikatnie palcami u nóg. Nie mogła dłużej czekać. I nie mogła też dosięgnąć tego cholernego pistoletu. Amanda kreśliła linię na szyi Hannah, która zaczęła płakać i skomleć. - Patrz Caitlyn. Widzisz? - zapytała Amanda. - Będziesz następna. Ten brezent jest po to, żeby nie pobrudzić podłogi. Jak tylko uporam się z Hannah, zajmę się tobą. Za chwilę. Rozwarła nożyczki. Ostrza błysnęły groźnie. Powoli, zwiększając napięcie, Amanda przyłożyła ostrze do białej szyi Hannah. Na skórze pojawiła się kropla krwi. Teraz albo nigdy. Zrób coś. Natychmiast coś zrób! Caitlyn napięła mięśnie. Gwałtownie wyciągnęła rękę. Kątem oka Amanda dostrzegła to i szybko pociągnęła ostrzem, trysnęła krew. Amanda rzuciła się do Caitlyn z uniesionymi nożyczkami. - Ty mała suko! Myślałaś, że ci się uda? Ostrza opadły, skierowane prosto w twarz Caitlyn. Cudem dźwignęła się i przetoczyła, a nożyce uderzyły z całą siłą w biurko. Kopnęła Amandę w brzuch. Zaskoczona Amanda zatoczyła się do tyłu i potknęła o Hannah, krztuszącą się i plującą krwią. O Boże, to już koniec! Za ścianą rozległy się głosy. - Co do cholery? - warknęła Amanda. - Policja. Otwierać! - Cholera! - Amanda chwyciła pistolet, oczy błyszczały jej wściekle. Spojrzała na Caitlyn. - To twoja wina, prawda? Ty ich tu sprowadziłaś - syknęła. - Policja! Otwierać natychmiast!
którą kochał, cierpiała tylko i wyłącznie z jego powodu.
Dziennikarka, młoda kobieta o ciemnych włosach, wielkich oczach i przejętej minie,
zacznij od konkretów.

- Ale trochę ci smutno.
Clemency zaszła jeszcze na chwilę do pokoju lekcyjnego, by spojrzeć na zielnik, podniosła świeczki, które zostawiła dla niej na schodach pani Marlow, zapaliła jedną od kaganka płonącego na ścianie i pośpieszyła na górę do swojej sypialni.
kapelusz. - Masz numer mojej komórki, prawda?
się rodzinę, która nigdy nie stanie się jej rodziną...
będziesz miał nic przeciwko temu. Zadzwonię z rana i dam
- Nazywa mnie paskudą.
Podniosła się, wyczuwając, że coś jest nie tak.
ich wesela, ale wtedy nie mógł się wymigać.
Wolałby się do tego nie przyznawać, ale cieszył się, Ŝe one są. Obecność Alli to
Jackson wstał. - Jadę sam, kolego. Gdyby szef dowiedział się, że w ogóle z tobą rozmawiałem, zawiesiłby mnie od razu.
- Ale Arabella... - przerwała mu Clemency, pamiętając o swojej roli.
przebrałam miarkę, pomyślała, zrobiłam z siebie widowisko!
- W każdym razie, jeśli potrzebuje jej lady Helena, niewiele na to poradzę - westchnęła pani Stoneham. - Nigdy w życiu nie napisałabym do pani Hastings, to byłoby wstrętne, nie mówiąc o tym, że zawiodłabym zaufanie Clemency. Ponieważ nie może zostać tutaj, pozostaje tylko Candover Court.
miałby ogromne znaczenie. Wprawdzie Chad nazwał ją snobką,
noc? Może uważa, że specjalnie się potknęła, by znaleźć się